Ah ah ! Bayram telaşı yaşanan evimde kıvırılıp da kedi çişi kokan koltuğuma, farkında olmadan yine sana kapadım gözlerimi. Oysa ki ne zikir oldu ismin tavşan kanıyla sarmaladığımız gün batımına, ne de öznesiydin sen yaz başı serinliğinde geçirdiğimiz günün. ”Ah be!” dememem lazım biliyorum ama, ben bugün, sarı ışık altında parıldayan o kadında yine seni […]

İğne gibi batan rüzgara, titremelere, sağdan soldan gecen yitik ruhlara rağmen, gecenin en müstehcen saatlerinde, şehrin en fahişe mahallelerinde, elinde sigara, aklinda ise iğmesini çoktan yitirmiş binbir düşünceyle yürümek. Gidilen yerin neresi olduğunu bilmeden, ama her yolun bir şekilde seni istediğin insana götüreceğini umarak,kesme taşlara takılarak, karşıdan gelen iki uğursuz tipe yanlanrından geçerken omuz atarak, sen […]

Bazen rüyamda görüyorum seni, Mesela dün akşam. Alışverişe gitmişiz. Ne alaka bilmiyorum, helva yapmamız gerekiyor, fıstık arıyoruz bir markette birlikte. Özlediğimdenmidir nedir, geçen hafta mesela, Kendi gömleklerimle birlikte senin bende unuttuğun siyah elbiseni de vermişim temizleyiciye. Zıkkımın peki bu özlemek denilen duygu. Eskimiyor, bitmiyor, bayatlamıyor… Trabzon ekmeği gibi.

Ne tuhaf bir duygu, bir insandan hoşlanıp ona aşık olma yolunda istem dışı ilerlemek. Kaybedilenlere karşı duyulan o kavuşma hissinin yarattığı melankoliden bir insan sayesinde bu kadar çabuk sıyrılabilmek… Bir insana bağlanmak ve özgürlüğe uzaktan gıpta etmek bizleri asıl mutlu eden. Aşk teslim olmak ve ortalık yerde beyaz bayrak sallayarak dolanmak değilmidir? Bilerek ve isteyerek […]

Yarı uykulu gözlerimi açtığımda, sancak gibi dalgalanan karanlığa, sefa geldin diyemediğimden olsa gerek, diken gibi battı duyamadığım kuyruklu yıldızlar kulağıma. Kum tanesi kadar bir maddenin içerisinde yiten rüyalarımız, yastık altında biriktirdiğimiz dualarımıza karışmış. Ve bazılarımız esnaf lokantalarının buğlu camlarında kara sinek gibi kuru somun ekmek ile çorbaya muhtaç. “Damarlarımız da akan asil kan da mevcuttur” […]

Boyalı kalemlerle yazdığım bir iki satırın son kelimesi değil mutluluk dediğim.  Ya da fezaferah makamından bir name hiç değil. Elimin elinde yitmeyişinin sene-i devriyesi,  farkında olmanın getirdiği büyük bir yalnızlık hepimizin içinde debelendiği.  Ah be guzelim, nedir bu bende ki sahipsiz rüyalarin hep sana çıkması?  Nedir sende ki bu bana söz vermediğin hüzünleri gözüme sokma […]

Nice geceler, öpüşmeler olmasada,  kadın erkeğe yakın,  erkekse kadına pervane. Gök kubbe altında, elde lâl rengi şaraplar, gözlerde sobalı ev buğusu. Eksik olmasınlar, ama ben zaten biliyordum olacağını.